بررسی میزان بکارگیری ارتباطِ درمانی توسط پرستاران در بیماران بستری

مقدمه و هدف : ارتباط درمانی عبارت از یک ارتباط معنی دار و هدفمند است که پرستار با بیمار در جهت حل مشکلات او و ایجاد واکنش های سازگارانه در وی برقرار می کند. این پژوهش به منظور تعیین میزان بکارگیری ارتباطِ درمانی توسط پرستاران با بیماران بستری در مراکز اورژانس همدان انجام گرفت. روش کار : در این مطالعه توصیفی، 74 پرستار در 444 ساعت مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها از طریق مشاهده عملکرد پرستاران که در هر شیفت  بطریق تصادفی ساده انتخاب میشدند، کسب گردید. میزان ارتباط، شیوه ارتباط، ومیزان رضایت بیماران، با استفاده از چک لیست و یادداشت های مشاهده گر،و تکمیل پرسشنامه توسط بیماران مربوطه مشخص می گردید.در نهایت جهت تجزیه تحلیل داده ها از نرم افزار کامپیوتری spss استفاده شد. نتایج : در مجموع تعداد برقراری ارتباط بین پرستار و بیمار در این مطالعه 787 فقره ثبت شد که طی یک شیفت کمترین آن 4 بار و بیشترین آن 30 بار انجام شده است. بررسیها همچنین نشان داد که میزان رضایت بیماران از ارتباط درمانی در 5/29% موارد کم، در 6/40% موارد متوسط و در 9/29% موارد زیاد بوده است.آزمون آماری نشان میدهد  بین میزان رضایت بیماران با نسبت تعداد پرستار به بیمار در بخش مربوطه، ارتباط معنی داری وجود ندارد. نتیجه نهایی: مجموعاً نتایج حاکی از آن است که میزان برقراری ارتباط پرستاران در بخش های اورژانس ما مناسب و مطلوب نیست و از عوامل مهم آن میتوان به کمبود وقت ، محیط پر استرس و عدم توجه پرستاران به اهمیت ارتباط درمانی اشاره کرد.